Stary ul

Zawsze chciałam mieć stary ul. 

Nie umiem hodować pszczół, ale stare ule nie muszą przecież być tylko dla pszczół i miodu, mogą też być ozdobą, szczególnie jeśli wpisują się w otoczenie tak, jak ten ul u mnie. W dodatku to niesamowity prezent, który trafia do mnie w najbardziej niezwykłym momencie.

Stanął sobie pod jarzębinami. Kiedyś, kiedy będą to duże drzewka powinny wspaniale skomponować się z moim cudnym ulem.

Jest piękny. Przyjechał do mnie aż z Roztocza. Jestem zachwycona nowym elementem mojego wiejskiego zakątka. Ofiarodawcom wielkie podziękowanie za wyszukanie i dowiezienie na miejsce do mnie, do tej Borkowej głuszy.

Ale zanim przyjechał ul i zaświeciło słońce, pogoda szalała. Grzało, padało, wiało, momentami porywy wiatru aż huczały w drzewach nad strumykiem. Zawsze boję się o te drzewa przy tych huraganowych wichrach, są stare i jedno z nich ma wyraźnie chorą część. A są takim pięknym zwieńczeniem tego widoku. 

Nie ma kosza obok pęcherznic. Nie ma, bo pomimo tego że jest wypełniony kamieniami, leży sobie za ławeczką zdmuchnięty przez wiatr.

A jeszcze wcześniej było czyszczenie stawu z moczarki, a potem podziwianie, jaki już czysty.

Było też kolejne koszenie, dzięki czemu widać moje krzewy na skarpie.

 Lato na łące to cudne lato, ale też niezwykle pracowite lato. Żywioł natury w apogeum, wszystko zarasta w błyskawicznym tempie, nie wiem jak dałabym radę bez mojej kosy.

A z ciekawostek w mojej głuszy - mam dzikie koty wokół, tylko jeszcze nie wiem czy mieszkają u mnie i czy to jest jakiś problem. Małe kotki śmigały dzisiaj parokrotnie przez działkę, a pióra - pozostałość po wielkim ptaku - to chyba efekt kociego polowania. Pewności nie mam.